Wielki Czwartek
Tajemnica Wieczernika. Dla chrześcijan to jedno z miejsc najświętszych. To pierwsza Msza św., pierwsze tabernakulum, pierwsza komunia, pierwsze święcenia kapłańskie. Chrystus w Wieczerniku uczy nas miłości. Zdumiewające jest to, kiedy Jezus wstaje od uczty, zdejmuje szaty i umywa uczniom nogi. Obmywa nogi wszystkim, bez wyjątku, i umiłowanemu Janowi, i Piotrowi, który zaraz się Go zaprze i Judaszowi, który Go zdradzi. Postawa Jezusa, która kłóciła się z rozpowszechnioną wówczas mentalnością, i która mimo dwóch tysięcy lat później, dalej kłóci się z obecną mentalnością. A jednocześnie postawa, do której Jezus zapraszał uczniów i zaprasza nas, żyjących w obecnych czasach. „Dałem wam bowiem przykład, abyście i wy tak czynili, jak Ja wam uczyniłem.“ (J 13, 15).
Wielki Piątek
Poprzez Janową wizję ofiary paschalnej, Liturgia Wielkiego Piątku, chce nam pomóc bardziej zrozumieć znaki Boskości i chwały Chrystusa, niż zatrzymać się jedynie na opisie Jego ludzkiego cierpienia. Obrzęd ukazania i adoracji krzyża wypływa z odczytania Męki Pańskiej. Kościół podnosi w górę znak zwycięstwa Pana, spełniając niejako w tym geście słowa: „Gdy zostanę nad ziemię wywyższony przyciągnę wszystkich do siebie” (J 12, 32) oraz „Gdy wywyższycie Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że Ja jestem” (J 8, 28). Obrzęd chce podkreślić ów zwycięski i triumfalny aspekt zgorszenia krzyża. Akt, w którym Chrystus dobrowolnie oddaje się Ojcu i ludziom na krzyżu jest największym znakiem miłości: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś swoje życie oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 13). Uświadomienie sobie tej miłości Chrystusowej, żywej i konkretnej, ma pobudzać serca do nawrócenia. Krzyż hańby staje się krzyżem zbawienia, krzyżem chwalebnym, drzewem życia.
Wigilia Paschalna
Obecność Chrystusa, Słowa mającego się wcielić, przeczuwamy w całej historii zbawienia. On jest Początek i Koniec, punkt Alfa, od którego wszystko wychodzi, i punkt Omega, ku któremu wszystko zmierza. Słowo Boga było obecne pierwszej nocy, kiedy Bóg stwarzał świat. W noc ofiary Abrahama widzimy Izaaka jako obraz Chrystusa, który zostanie ofiarowany jako niewinny Baranek. Podczas nocy przejścia światło ognistego słupa oświecało ciemności Narodu Wybranego i prowadziło go ku nowemu życiu. Jako Mądrość Boża Słowo było obecne pośród swojego ludu, pouczało go i prowadziło do zrozumienia Prawa. Przez proroków Bóg przemawiał do ludzi, nawoływał ich do nawrócenia, kiedy łamali Jego przymierze i zapowiadał nadejście przymierza nowego i wiecznego. Teraz przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa wszystko zostało odnowione. Dzisiaj świętujemy pierwszą noc nowego stworzenia – Zmartwychwstały idzie przed nami do Galilei, a my idziemy za nim, aby go spotkać i mieć udział w nowym życiu. Przez udział w sakramentach Chrystusa i Kościoła historia zbawienia, o której opowiadają teksty liturgii słowa, staje się naszą osobistą historią, a Chrystus staje się rzeczywiście Panem naszego życia – tym, który zawsze JEST.
Fot. Jacek Szymański
Teksty: Liturgia.pl